Twórczość Czechowa, szczególnie ta bardzo wczesna jest czytelna chyba tylko dla dość wąskiego grona miłośników. Jest trudna w odbiorze i średnio zrozumiała. Wykonanie aktorów i reżyseria również nie pomagają w zrozumieniu, o co w tym tak naprawdę chodzi. Tytułowy Płatonow to rosyjski Don Juan i w trakcie sztuki zakochana jest w nim żona oraz 2, a potem i 3 kobiety. Jest on postacią destrukcyjną, a dlaczego te kobiety się w nim kochają, nie wiadomo. Trudno było mi zauważyć jakąkolwiek charyzmę. I on te jego miłośniczki są nieszczęśliwi. W ogóle wszyscy są bardzo nieszczęśliwi i to nie do końca wiadomo, z jakiego powodu. Unieszczęśliwiają się też wzajemnie. Panuje klimat dekadentyzmu. Większość akcji to smętne dialogi o życiu. Jasny i logiczny jest jedynie wątek generałowej wdowy, o której rękę ubiega się kilku kandydatów. Wdowa oczywiście chciałaby Płatonowa.
Można byłoby oczywiście rozważać, jaka jest myśl przewodnia tej sztuki. Osobiście wolałabym jednak obejrzeć coś bardziej jasnego i sensownego. Spektakl grany jest pod tytułem "Kilka scen z życia według "Płatonowa."
2/6
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz