Vincent Severski „Nabór” – audiobook, czyta Krzysztof Gosztyła

 

     Książka napisana jest niezwykle sprawnie i trzyma w napięciu niemal od pierwszej minuty aż do końca. Ale plusów niestety jest niewiele więcej. 

     Tym razem nacisk jest  położony na politykę i to polską, w tym na odejście czy wyrzucenie ze służby przez obecną ekipę rządzącą - zdaniem Severskiego – najlepszych z najlepszych, znanych już z poprzednich tomów oficerów polskiego wywiadu. Temat ten przewija się niemal we wszystkich książkach V. Severskiego. James Bond to przy tych oficerach naprawdę nikt. Opisy porażającego geniuszu tych osób są niekiedy już wręcz groteskowe i zajmują naprawdę sporo miejsca. W tym tomie dowiadują się oni o tym, że w jednym z domów na warszawskiej Pradze tymczasowo znajduje się grupa islamskich terrorystów, którzy szykują w Warszawie samobójczy zamach bombowy na ogromną skalę. Nasi bohaterowie nie przekazują tej informacji żadnej służbie tylko na własną rękę decydują się na rozprawienie się z zamachowcami, rozbrojenie przygotowanych materiałów wybuchowych i wzięcie jednego z zamachowców jako zakładnika. Nie mogą przekazać informacji o planowanych zamachach żadnej służbie, bo nawet wszystkie razem wzięte polskie służby nie byłyby w stanie ich zdaniem dokonać tego, co oni, czyli te kilka osób, dysponujących bodajże jednym egzemplarzem broni.  Ich przeciwnicy polityczni, czyli osoby przez które musieli odejść na emeryturę, tym razem są nie tylko groteskowi, ale naprawdę groźni. Jeden z nich, minister, współpracuje z rosyjskim wywiadem i ma tak mocną pozycję, że gdy chce kogoś z przeciwników politycznych wyeliminować, to kontaktuje się z Rosjanami, a oni tą osobę likwidują w sensie dosłownym.    

     Kuchni szpiegowskiej, czyli tego, co zawsze było pociągające w książkach Severskiego, jest w „Naborze” niewiele i się mocno powtarza. Osoby, które nie znają wcześniejszych tomów, prawdopodobnie będą bardziej zadowolone. Jest co nieco o irańskim wywiadzie i bardzo ciekawie o Kozakach. Wyeksponowane są wątki związków damsko – męskich, przypominają z kolei mocno tanie romansidła. Opisy niemal nadnaturalnych mocy polskich byłych oficerów wywiadu zajmują najwięcej miejsca, a absurd tych opisów psuje mocno przyjemność słuchania o innych kwestiach i poddaje w wątpliwość  rzetelność wszystkich innych opisów. 

      Autor bardzo przychylnym okiem patrzy z kolei na Rosjan, którzy w całym cyklu, a w tym tomie szczególnie pokazani są jako wielcy przyjaciele Polski, którzy co prawda mieszają się w nasze sprawy, nie ma z nimi lekko, ale generalnie są ok. Takie kuriozalne podejście również było już przedstawiane w poprzednich tomach. 

 

    Gosztyła jak zwykle czyta świetnie, bez niego naprawdę ciężko byłoby słuchać. Jeżeli ktoś chce się oderwać od rzeczywistości i mieć rozrywkę, ale tylko z niewielką domieszką czegoś wartościowszego, to może po tą pozycję sięgnąć. 

3/6