Królowa
Kryminału jest niezawodna. Gdy ma się ochotę na znalezienie się w innym, nieistniejącym
już świecie, kilkadziesiąt lat temu, wśród wytwornych bohaterów, którzy z
godziny na godzinę odsłaniają wszystkie swoje najskrzętniej skrywane tajemnice,
można „w ciemno” po Agatę sięgać. I zapomina się przy tym o całym świecie.
Po każdej jej książce zawsze zostaje mi w
głowie jakaś myśl, lub kilka myśli, o ludziach , o życiu. Z reguły poza prawdą
psychologiczną, jest ona też może nie tylko kluczem czy jakby mottem, lecz nawet nauką, czy chociażby czymś do przemyślenia.
W tym tomie szczególnie utkwiło mi zdanie wypowiedziane oczywiście przez jednego
z bohaterów, George`a. Przypominał on, że jest prawnikiem i że w związku z tym „często
spotyka się z dziwną, nielogiczną stroną psychiki.” Powiedziane było to w kontekście
tego, że pewne osoby mogą być uważane za przynoszące pecha, ale można to zdanie
oczywiście rozumieć szerzej. W tym tomie właśnie wiadomym jest, że zbójca nie
mógł mieć całkowicie logicznego motywu zbrodni, że do głosu musiała dojść
właśnie ta irracjonalna część psychiki ludzkiej.
Inne ciekawe zdanie wypowiada sam Poirot. Stwierdza
on, że w każdej konwersacji tkwi niebezpieczeństwo. Mówi: „Głęboko wierzę, iż
jeśli uda się kogoś skłonić do dłuższej pogawędki na jakikolwiek temat,
wcześniej czy później ta osoba sama się zdradzi”. Pod pojęciem „zdradzenia się”
należy rozumieć nie tylko przyznanie się do morderstwa, ale naprowadzenie rozmówcy na trop swoich
prawdziwych poglądów, systemu wartości, swoich sekretów i innych elementów,
stanowiących klucz do prawdziwej osobowości. Może to nastąpić oczywiście tylko
wtedy, gdy druga osoba umie słuchać, logicznie rozumować i wyciągać wnioski. To
samo twierdzi w swoich książkach inny mój ulubiony pisarz, niekwestionowany
znawca psychologii, Javier Marias, przedstawiciel innego już pokolenia, z
zupełnie innym doświadczeniem życiowym
Sytuacja wygląda w ten sposób, że po
śmierci nestora rodziny, Richarda Abernethie, rodzina przyjechała na pogrzeb.
Testament był prosty, wszyscy spadkobiercy, sześć osób, dziedziczyli po równo. Siostra zmarłego, Cora,
dawno niewidziana przez pozostałą rodzinę, rzuciła uwagę, że zmarły został
zamordowany. Rodzinę wprawiło to w konsternację. Wkrótce potem zamordowana
została Cora. Oczywiste wydaje się, iż oba
te morderstwa muszą mieć ze sobą związek.
Autorka nakreśliła barwnie sylwetki
sześciorga spadkobierców. Teoretycznie mógł to być każdy. Sprytny hipochondryk –
Timothy, który swoimi wymyślonymi chorobami szantażuje otoczenie i uparcie stara
się osiągnąć, co tylko chce. Podobnie
jego żona, Maude, traktująca go jako jakiegoś bożka. Niebezpieczna wydaje się
też Susan, siostrzenica, szalenie pewna siebie, która gdy się uprze, to „nie może
się jej nie udać”. Jej mąż, Greg, z
kolei robi wrażenie nijakiego, bez własnego zdania. Druga siostrzenica, Rosamund i jej małżonek,
Michael, to ludzie sztuki, pozornie myślami błądzący w obłokach. Siostra zmarłego
Helen niewątpliwie skrywa jakiś sekret. Spadek jest spory, wydaje się, że
otrzymana część jest w stanie zadowolić każdego. Zabójstwa tym bardziej wiec wydają się nielogiczne.
Intryga opowiedziana jest bardzo zgrabnie i szalenie wciągająco. Oglądałam
wcześniej film, wiedziałam, co się stanie i kto zabił, a mimo to książkę niemal
pochłaniałam, iż bliżej końca, tym bardziej była intrygująca. Zaskoczenie jest
zaskakujące. Myślę, że gdy ktoś będzie czytał powieść po raz pierwszy, będzie
miał małe szanse, aby zgadnąć, kto zabił. No i w tle jest oczywiście stara, wiktoriańska
posiadłość, dodatkowy element klimatu książek Agaty.
6/6
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz