ks. Roman E. Rogowski „Mistyka gór”

           

„Mistyka gór” to urzekająca książka – zbiór esejów – o Ewangelii i o górach, napisana przez księdza, a zarazem wielkiego miłośnika gór, taternika i alpinistę. Jest to książka, w której religia i wiara ukazane są jako coś pięknego, coś co łączy, a nie dzieli. Nie ma w niej żadnych politycznych podtekstów ani wykorzystywania religii do różnych gierek czy rozważań politycznych, ani tłumaczenia takiego zachowania. Jest ponadczasowa i ponad podziałami. Nie ma fanatyzmu ani zacietrzewienia, a osoby niewierzące nie znajdą w niej niczego obraźliwego dla siebie.

       Punktem wyjścia do rozważań są właśnie góry, gdyż autor zwrócił uwagę na to, że olbrzymia część wydarzeń, kluczowych dla ludzkości, opisanych w Piśmie Świętym,  rozegrała się właśnie na szczytach gór. Gdy biblijny potop zbliżał się do końca, Arka Noego osiadła górze Ararat, przemienienie Chrystusa odbyło się na górze Tabor, Arka Przymierza znajdowała się na Syjonie i dalej można jeszcze sporo wymieniać. Zdaniem autora nie jest to kwestią przypadku, bowiem to właśnie na łonie przyrody, a w górach już szczególnie można doświadczać bliskości Boga.

       Książka podzielona jest na rozdziały, które są jednocześnie nazwami szczytów, znanych z Ewangelii. Autor pisze w każdym rozdziale i o tych wydarzeniach biblijnych, które łączą się z daną górą i o tym, jakie płyną z tych wydarzeń przesłania dla nas, a także i o swoich i cudzych doświadczeniach wspinaczkowych , a także i o tym, jaki to ma związek właśnie z Ewangelią.  W każdym z rozdziałów jest duża ilość cytatów i z Ewangelii i z szeregu książek, napisanych przez ludzi gór o ich wyprawach a także z innych dzieł.  Autor cytuje raczej mało znane wersy z Pisma Świętego , aczkolwiek zdecydowanie ciekawsze i bardziej intrygujące niż te, o których permanentnie się wspomina przy różnych okazjach. Przykładowo tytuły rozdziałów brzmią:

Ararat – góra nadziei i ocalenia zrodzonego z klęski,

Hermon – góra piękna i ekstazy,

Karmel – „Ogród Boży” – góra konsekwencji i idealizmu,

Hattin – góra medytacji i kontemplacji – góra powołania,

Masada – góra nieujarzmionego ducha i bohaterstwa.

     Moim ulubionym rozdziałem jest ten, który opowiada o Araracie. Autor pisze , że „z Araratu płynie dla nas nauka,  aby nigdy się nie załamywać i mieć nadzieję na zwycięstwo, spożytkować porażki, a klęski obrócić w zwycięstwo. Nawet wtedy, gdy niepowodzenia są naszym chlebem powszednim”. Jeśli chce się w życiu coś zrobić, czegoś dokonać, i kimś być, w rejestr swego losu trzeba wpisać także i porażki. Należy nauczyć się powstawać i podnosić się”. Mottem dla tego rozdziału jest cytat z J. Donnego z Sonetów Świętych, gdzie zwraca się on do Boga:

„Zwal mnie, jeśli mnie pragniesz na nogi postawić

Niechaj w ogniu na nowo zostanę poczęty.”

             Autor cytuje też Księgę Syracha: „Biada sercom tchórzliwym, rękom opuszczonym”. Ararat daje nadzieję. „A jest to rzecz najtrudniejsza, bo łatwiej się poddać, ulec, przyjąwszy pozę męczennika”. Ludzie chodzący po górach , szczególnie tych wysokich, wiedzą, co znaczy nadzieja. Ishiro Yoshizawa, 73 letni alpinista, kierownik japońskiej wyprawy na K2 z 1977r. po załamaniu się pierwszego ataku powiedział : ”Porażka? Doskonale. Porażka to dołek startowy do zwycięstwa.” L. Aragon z kolei mawiał: ”Ach, wyłupcie moje oczy, gdyby przyzwyczaiły się do chmur”. W rozdziale tym jest też wspomniane, jak to zdobywany był filar  Freney w masywie Białej Góry, gdy miała miejsce pierwsza próba zdobycia, pochłonął 4 ofiary. Potem pokonał go zespół złożony z 4 alpinistów. A jeszcze później z 1000 metrową ścianą zmierzył się człowiek „wierny samemu sobie, wierny uparcie” , Mitsumori Shigi pokonał ścianę samotnie przy bardzo silnych mrozach i wiatrach w  ciągu pięciu dni.

    6/6